Jaki jestem?
Cele szczegółowe:
- Zabawa w kole.
- Dzielenie się swoimi doświadczeniami.
- Nazywanie części ciała.
- Rozpoznawanie i nazywanie emocji.
- Rysowanie postaci człowieka.
Przebieg zajęć
- Wspólne powitanie – dzieci witają się różnymi częściami ciała,swobodny bieg po sali, na ustalony sygnał dzieci zatrzymują się i najpierw witają się ze wskazanymi częściami własnego ciała – np. witamy się z łokciami, witamy swoje kolana, a następnie witamy się z plecami kolegi lub koleżanki, witają się nasze dłonie, nasze stopy, kolana, czoła… (dzieci w ten sposób mają okazję do poznania siebie samego oraz integracji w grupie poprzez nawiązanie bliskiego kontaktu z rówieśnikami).
- Oglądanie twarzy – obserwacja bezpośrednia swojej twarzy w lustrze, dzieci na tej podstawie opisują wygląd twarzy, nazywają, co widzą,kolejnym krokiem jest nazwanie emocji, które wyraża oglądana twarz (operują pojęciem miny). Przybierają różne miny i nazywają emocje, które chciały swoją twarzą pokazać. Obserwacja pośrednia – oglądanie obrazków i zdjęć, na których widać twarze różnych osób i ich stanów emocjonalnych – dzieci nazywają emocje, które, ich zdaniem, czują osoby na zdjęciach.
- Naśladowanie mimiki twarzy – „zabawa w lustro”, dzieci w parach naśladują siebie nawzajem, próbują nazwać emocje, jakie chciały wyrazić swoją miną oraz jakie wyrażał ich partner w parze (ćwiczenie to,pomaga wychowawcy zorientować się, które dziecko rozpoznaje i prawidłowo wyraża dane emocje).
- Wykonanie rysunku „Mój portret” – wprowadzenie pojęcia por-tret, pokazanie obrazów portretowych wybitnych artystów-malarzy, wskazanie cech charakterystycznych dla tego typu obrazu. Rozdanie kartek i zaproszenie dzieci do narysowania autoportretu, mogą oglądać się w lustrze (wychowawca obserwuje, w jaki sposób dzieci posługują się kred-kami, określa poziom wykonania rysunku postaci ludzkiej oraz jego uszczegółowienia).
źródło: J. Szafrańska, Nazywam i radzę sobie ze swoimi emocjami…pdf
